Herhaling van steeds maar weer hetzelfde
Hoewel de man zelden op maandag kwam, aangezien hij dan 'op reis' was, kregen we de enkele keer dat hij de boekwinkel tijdens de middag van die eerste werkdag van de week bezocht, reeds enkele keren te horen:
"Als ik deze week niet weerkom, prettig weekend."
Wij negeerden die mededeling maar, aangezien we in vijfennegentig van de honderd gevallen ervan konden uitgaan dat hij nog zo'n twintig keer die week acte de présence zou geven en altijd weer, bij het verlaten van de zaak, even enthousiast "Prettig weekend" zou kraaien.
Zoals het toeval speelt, gebeurde het tijdens een zaterdagavond dat de Duitse televisie een oorspronkelijk Engels toneelstuk uitzond dat in de Duitse versie Schönes Wochenende heette, en vanzelsprekend in die dagen in de Nederlandse radiogidsen met de Nederlandse titel werd aangeduid: Prettig weekend.
Ik kon de verleiding niet weerstaan en vertelde de man bij de eerstvolgende gelegenheid dat ik tijdens het weekeinde het toneelstuk Prettig weekend had gezien, en ik knoopte daaraan de vraag vast of hij er misschien in had meegespeeld, want die ene man met weinig haar — een krans om een relatief fors hoofd — zei steeds maar weer "Prettig weekend."
"Nee," vertelde de man vol overtuiging, "mijn ouders hebben geen televisie."
"Ja, maar zonder een eigen toestel thuis kun je toch wel in een toneelstuk meespelen?"
"Nee," riposterde hij, "dat gaat niet, want dat kan ik niet aan de ogen hebben."
Ik probeerde het nog maar eens, en beschreef gedetailleerd de man die maar steeds "Prettig weekend" zou hebben geroepen.
"Nou," zei hij, "dan kan ik dat al helemaal niet geweest zijn, want dat zeg ik nooit, jong!"
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten