"Dertig duizend gulden boete" — Je weigert?

Wondervreemd
Aanvankelijk leek er niets bijzonders aan het kind dat op een tweezitsbank naast een mevrouw in de stadsbus van het centrum der stad naar het NS-hoofdstation reed, maar onderweg kreeg ze het ietwat op haar heupen en langzaam maar zeker steeds meer. Dat leidde ertoe dat de mevrouw die aan de raamkant naast het meisje zat de zenuwen op het gezicht had liggen. Je zag haar denken: "Hoe kom ik daar ongeschonden langs?" Het kind dat in een opengeslagen stripverhaal scheen te lezen — maar dat liep in het echt zo'n vaart niet want ze hield het geheel al die tijd ondersteboven — pakte een potloof uit haar jaszak en stootte de mevrouw naast haar aan.
"Je naam?" Toen een reactie uitbleef, drong ze met extra stemverheffing aan, zodanig dat de chauffeur van de bus enkele keren in de spiegel richting passagiers keek. "HOE IS JE NAAM?" bulderde ze. "JE NAAM — ZEG IK JE."

Hardere maatregelen
Vol verachting keek ze opzij en trachtte ze oogcontact met de mevrouw naast haar te krijgen, die echter wijselijk naar buiten bleef kijken.
"Dertig duizend gulden boete . . . . ." Ze pakte het potlood stevig tussen duim en wijsvinger en deed alsof ze iets in het stripverhaal noteerde. Toen dat hoge boetebedrag de mevrouw ook niet tot een reactie kon bewegen, liet ze een hoongelach horen dat al niet veel goeds voorspelde. De hardere maatregelen lagen er als het ware in opgesloten. "Je weigert? Oooh: Tweehonderd gulden boete."
Ze liet zich duidelijk niet om de tuin leiden, maar moest bij het station uitstappen. Het zal die arme vrouw nog lang hebben vervolgd, die grimmige sfeer van onbedaarlijke waanzin.