Hoewel we in huis en daarbuiten één en ander van Kater Ollie gewend waren — onder andere zijn wel heel bijzondere manier van mauwen: "Engjiauw" — wist hij je met regelmaat nog weer te verrassen.
Een tijdlang was hij een buitenkat geweest en dat was zichtbaar in het contrast tussen de zomer-Ollie en de winter-Ollie. Op de foto is het duidelijk om welk jaargetijde het gaat, want hier heeft hij drie koppen. Meestal in de tweede helft van oktober onwikkelde hij zich binnen een paar weken tot speklapje: het winteruiterlijk; en in april was het 'overtollige vet' eveneens binnen drie weken weer verdwenen.
Op een middag kwam ik thuis en zat meneer bij de keukendeur op me te wachten. De begroeting was altijd even enthousiast en betekende veelal tegelijkertijd dat meneer iets van me gedaan wilde hebben: eten.
Aangezien ik eerst mijn jas wilde uitdoen en ophangen, en daartoe aan hem voorbijliep, moest hij toch nog even melden hoe dringend zijn verzoek was. Hij keek me strak aan en zei:
"Ràààng ràààng, lòòòng lòòòng, jèèèng jèèèng."
Dat was geheel nieuw. Nooit eerder had hij zich zo ingespannen om met 'woorden' een wens kracht bij te zetten. Direct speet het me dat er geen band meeliep, opdat ik het nog eens kon terugluisteren. Toch haalde ik een mini-dictafoon, die ik kort tevoren voor interviews had gekregen, te voorschijn en stapte ik weer op Heer Kater af.
"Hoe lijkt het Ollie, doe je nog even als een Chinees?"
Hij deed even zijn kop scheef, scheen er eerst over te willen denken, maar zei toen opnieuw:
"Ràààng ràààng, lòòòng lòòòng, jèèèng jèèèng."
Bij die beide keren is het helaas gebleven. Maar het is, gelukkig wel, magnetofonisch gedocumenteerd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten